حافظ شاعر دیروز و هنوز!

هر شاعری به قدری کامیاب است و ماندگار که سه من را در شعر خویش به خوبی بپرورد:

من شخصی

من قومی و ملی

من انسانی.

آن که شعرش هر سه "من" را   می پرورد شانس ماندگاری بیشتری دارد چرا که هم خویش را بیان می کند و هم از زبان مردمان خود سخن می گوید و هم آمال و آلام انسانی و انسان را بر زبان جاری می سازد.می نماید و می ماند!

حافظ نماینده هر سه من است در فرهنگ و ادب ما.هم ظاهرا از خویش می گوید که:

سینه مالامال درد است ای دریغا مرهمی

دل ز تنهایی به جان آمد خدا را همدمی

هم از قوم و مردمان خود می گوید :

ترسم این قوم که بر دُردکشان می خندند

بر سر کار خرابات کنند ایمان را

و هم از انسان می گوید که :

آدمی در عالم خاکی نمی آید به دست

عالمی دیگر بباید ساخت و زنو آدمی!

حافظ از من و ما و انسان می گوید  اما در زیباترین بیان و در پخته ترین زبان! و کدام دل و گوش و ذهنی است که بشنود و بفهمد و بچشد و در برابرش به زانو درنیاید و نگوید جانا ز زبان ما سخن می گویی؟

حافظ زبان حال آدمی است فراتر از زمان و مکان و زبان و نژاد و باورها.از همین رو شعرش در بساط عارف و عامی ،

کافه و قهوه خانه،مسجد و میخانه... هست و خواهد بود.

روز حافظ روز بزرگ داشت انسان است و آلام و آمالش!

فرخنده باد این روز بر هر که درد آدمیت دارد و در تلاش برای بهروزی انسان هاست.

نویسنده: دکتر مهدی محبتی